Anneanneme...

Yazı Yaz

Diğer Yorum Yaz Yazdır Tavsiye Et

18.5.2013 2 yorum 1226 okuma

Beni yetiştiren, okutan ve beni “Ben” yapan anneannem Ceyhan YILDIRIM’ın aziz hatırasına…

19 Eylül 1989 Salı…

Bıraktı… Gitti…

Adımı en son söylediğinde Ankara İbn-i Sina Hastanesi’ndeki yatağında yatıyordu. Yanına yaklaştığımda bomboş gözlerle baktı yüzüme. Tanıyamamıştı… “Ben geldim!” diyebilmiştim ancak. Oysa gırtlağımı yırtarcasına bağırmak istemiştim. Bütün Ankara duysun, uyansın istemiştim. Asra bedel birkaç dakikadan sonra “Faruk!” dedi; feri sönmüş gözlerindeki bulutları kovmaya çalışırcasına baktı, baktı… Avuçlarımın arasındaki elini bırakmak istemiyordum. O el ki, kadife misali değerdi saçlarıma, ben dizine baş koyduğumda…
Maziden bir köprü kurduk gözlerimizle, firkate beş kala… Sabahları öyle müşfik bir eda ile çınlardı ki sesi kulaklarımda. Okula gideceğim; biliyorum. Ama çocukça bir naz kaplardı her zerremi; bir türlü çıkmak istemezdim yataktan. O, kahvaltımı hazırlamış hatta ekmeğimi bile ısıtmış olurdu. Ben yerdim; o doyardı… Evden çıktığımda, ben sokağın sonunda kayboluncaya kadar balkonda arkamdan bakardı. Döndüğümde yine balkonda olurdu, sanki sabahtan beri orada bekliyordu beni.
İki şeyi çok severdi: Rabbini ve beni… Bir vakit namazını dahi kaçırdığını görmedim. Her sabah, namazını kıldıktan sonra Kelamullah’a uzanırdı eli ve Mevla’sıyla sohbet ederdi. Namaz kıldığında, hissettirmeden izlerdim kendisini. Beytullah’a yüz döndürüp tekbir aldığında bir heybet, bir asalet kaplardı yüzünü. Onun için zaman ve mekân nihayete erer, bu âleme ait ne varsa hepsine kapısını kapatırdı. Server-i Kâinat Efendimiz’in: “Namaz mü’minin miracıdır!” hadis-i şeriflerinin manasını, bu namazda müşahade ederdim.
Mektep, medrese görmemişti; okuma, yazması yoktu. Fakat ne Lütf-u İlâhi’dir ki, herkesin ondan öğreneceği bir şey muhakkak vardı. Tüm mahallelinin müşkülüne koşardı. Tanıdığı herkesin aşında bir parça tuzu vardı.
Ne de çok sevinmişti ilahiyat fakültesini kazandığımda! Zaten üniversite sınavı sonunda tercihlerim arasına ilahiyat fakültesi yazmamı da o istemişti. Oldum olası diplomat olmayı arzu ederdim. Uluslararası İlişkiler Bölümü’nü kıl payı kaçırmıştım. Bundan mütevellid buruk bir sevinç yaşıyordum. Sınav sonucunu öğrenmek için aldığım gazete elimde olarak eve girdiğimde yüzümdeki burukluğu hissetmiş olacak ki: “Ne oldu? Kazanamadın mı?” diye korkarak sordu. Çaresizlik ve ümit birbirine girmişti sevgi dolu yüreğinde. “Hayır!” dedim, “İlahiyat fakültesini kazandım!”… Tariflere sığmaz bir coşkuyla boynuma sarıldı. Sevinç gözyaşları yanaklarından süzülürken: “İlahiyat okuman için dua ettim hep! Rabbim bunu görmeyi nasip etti ya; ölsem de gözüm arkada kalmaz artık!” diyor, göz pınarlarını doludizgin salıveriyordu.
Bu, onunla birlikte yaşadığımız son sevinçmiş. Birkaç gün sonra aniden yığılıp kaldı odanın ortasına. Telaşla koştum, yerden kaldırdım kendisini. Korkacak bir şey olmadığını, başında bir uğultu duyup bayıldığını söyledi. O durumda bile vakurdu ve hâlâ beni teselli ediyordu. Fıtratının muktezası olarak acziyetten tiksinirdi! Eğer hasta değilse, bir bardak suyu bile benden istemez; nedenini sorduğumda ise işi olduğunu ve o nedenle kalktığını söylerdi. İşler hiç bitmezdi! Ne asalet!..
“Beynine kan gitmiyor. Bizim imkânlarımız kısıtlı. Ankara’ya götürün!” dedi doktorlar. Allah’tan ümit kesilmez dedik ve son ümitle Ankara’ya götürdük. Sağlığına kavuştuğunun hayaliyle Ankara’dan müjde bekledim. Fakat “Başkent” hiç de benden yana değildi… Gelen telefon bütün umutlarımı darmadağın etti. “Durumu ağırlaştı!” dediler. “Kendine geldikçe seni görmek istiyor!” dediler. Dediler, dediler…
Ankara’daydım! Eski otogardan hastaneye yürüdüm. Alacakaranlıkta attığım adımlar hâlâ umuda doğruydu. Dua ediyordum… Hastanenin acil girişine geldim ama ne mümkün içeri girmek? Ziyaret saatini beklemem gerektiğini söylediler. Çaresizlik içinde dışarı çıktım ve bahçede dolaşmaya başladım. Bir adam takıldı gözlerime! Otomobilin çevresinde fır dönüyor, eğiliyor, sağına soluna bakıyordu. İlgimi çekti, o yöne doğru usulca yürüdüm. Yanın vardığımda fark ettim ki otomobilin lastikleri yok. Çalmışlar! Hay Allah, dedim! Dünya sahiden de garipliklerle dolu. O hâlet-i ruhiye içinde dahi, insanoğlunun dünyaya olan tamahına güldüm. Nelere de tenezzül ediyorlar!.. “Geçmiş olsun!” dedim ve aşağıya doğru yürümeye devam ettim. Birden sevinçle çarptı kalbim! Orada açık bir kapı vardı ve civarında hiç kimse yoktu. Adımlarım hızlanırken, “Her işte bir hayır vardır! Deminki olay benim bu kapıyı fark etmeme sebep olacakmış!” diye düşünüyordum.
İçeride rastladığım ilk asansöre attım kendimi. Nöroşirurji servisinin olduğu kata çıkana kadar dilimden ve gönlümden duayı eksik etmedim. Odayı da kolayca buldum. Telefonda söyledikleri kadar ağırdı durumu, belki daha da fazla… İşte! Tanıyamamıştı beni! Gel-gitler yaşıyordu beyni! En nihayet “Faruk!” dediğinde ben sadece ağlıyordum… Duygularımla olan mücadelemi kaybetmiştim artık. Hastane üzerime geliyordu sanki. Kendisine refakat eden anneme bir şey söylemeden çıktım. Güneş yükselmiş, koca şehir uyanmış ve derdine derman aramaya gelenlerle dolmaya başlamıştı koca bina. Dış kapının önünde babamı gördüm. Kendilerinde kaldığı bir akrabamızla bekliyordu. Elini öptüm, birlikte Ulus’a doğru yürümeye başladık. Akrabamızla beraber beni teselli ediyorlar, her şeye hazır olmam yönünde telkinlerde bulunuyorlardı. Çok sevdiğim bu şehir bana öyle bir tablo çizmişti ki, her zerresi matem karası. Bakıyor, görmüyordum; dinliyor, duymuyordum…
Babam, dönmemi istedi. Birkaç güne kadar kendilerinin de döneceklerini söyledi. Akşam Malatya yolundaydım. Yüreğimde beslediğim son ümidim de Başkent’in ışıklarıyla birlikte yitip gitmişti.
Eve döndüklerinin ertesi gün, sabahın ilk saatlerinde o çok sevdiği Hakk’a yürüdü. Yüreğim yangın yeriydi ama inanmıştım: “İnna lillahi ve inna ileyhi raciun!”… Babam namazını kıldırdı. Ağlayarak kıldığım ilk namazdı bu. Kabre varıncaya kadar gözlerimi tabuttan alamadım. Ya Rabbi! Ölüm kokan o cansız at bile sevimli görünüyordu bana! Varlığıyla tabuta bile bir güzellik vermişti. Ebedi Yurt’a giden ilk kapıda uğurladık onun Sevgili’ye…
Karşılıksız sevmeyi, ölümüne vefayı, şeksiz inanmayı onda gördüm. O benim her şeyimdi; her şeyimi borçlu olduğumdu. Bana insanlığı, kulluğu öğretendi. Yolbaşçımdı! O anneannemdi ama aslında anamdı, babamdı! Doğduğum dünyada, beni yeniden dünyaya getirendi! Ve bugün… Onu çok özledim!
Rabbimin rahmet ve mağfireti üzerine olsun…

			1226
Yer	Diğer 18.5.2013	4 kişi beğendi 0 kişi beğenmedi
Etiket	---
Kaynak

Yorum yapabilmek için Üye Olun veya Giriş yapın

İslam Hukuku | 11 yıl önce

Allah rahmetiyle muamele etsin inşallah

The Coolie | 11 yıl önce

Allah rahmet etsin, okudum ve cidden duygulandım ne mutlu ona vefalı bir torun bırakmış

Faruk Korkmaz
adlı kullanıcının diğer yazıları

	Kabuk (Part 2)
	Dead Man 1184 okuma

	Kabuk (Part 1)
	Dead Man 1193 okuma

	Mootol'a Merhaba
	Ömür Uzunali 1159 okuma

	Kabuk (Part 3)
	Dead Man 1810 okuma

	Sarı Oda
	Dead Man 1224 okuma

	Karanlığın İçindeki Işık
	Dead Man 1129 okuma

	Kim Suçlu?
	Dead Man 1708 okuma

	Duygu
	Dead Man 1913 okuma

	Son Dem
	Dead Man 1402 okuma

	Kelebek
	Dead Man 1294 okuma

	Sahte Kimlik
	Dead Man 1243 okuma

	Gece
	Dead Man 1072 okuma

	Anlamsız
	Dead Man 1269 okuma

	Kısa Saç Modelleri
	Zarafetim Zarafetim 1342 okuma

	Fatih Sultan Mehmet Hakkında Bilinmeyenler
	Belgesel Tv 1286 okuma

	Birşeyler yaz


Adınız :
Gidecek E-posta :


Adınız :
Rapor nedeni :

Adana	Bitlis	Giresun	Kırşehir	Sakarya
Adıyaman	Bolu	Gümüşhane	Kilis	Samsun
Afyonkarahisar	Burdur	Hakkari	Kocaeli	Siirt
Ağrı	Bursa	Hatay	Konya	Sinop
Aksaray	Çanakkale	Iğdır	Kütahya	Sivas
Amasya	Çankırı	Isparta	Malatya	Şanlıurfa
Ankara	Çorum	İstanbul	Manisa	Şırnak
Antalya	Denizli	İzmir	Mardin	Tekirdağ
Ardahan	Diyarbakır	Kahramanmaraş	Mersin	Tokat
Artvin	Düzce	Karabük	Muğla	Trabzon
Aydın	Edirne	Karaman	Muş	Tunceli
Balıkesir	Elazığ	Kars	Nevşehir	Uşak
Bartın	Erzincan	Kastamonu	Niğde	Van
Batman	Erzurum	Kayseri	Ordu	Yalova
Bayburt	Eskişehir	Kırıkkale	Osmaniye	Yozgat
Bilecik	Gaziantep	Kırklareli	Rize	Zonguldak
Bingöl

Anneanneme...

Paylaşımlarda Bulunun

Türkiye'nin Şehirleri