Bir Gecelik Ziyafet

Yazı Yaz

Hikaye Yorum Yaz Yazdır Tavsiye Et

1.10.2013 0 yorum 1477 okuma

Bol yıldızlı bir yaz gecesiydi. Şehrin en işlek caddelerinden birinde, yüzü gözü kirli, üstü başı yırtık, yalın ayak küçük bir sokak çocuğu yürüyordu kalabalığı yararak. Burnundaki sümüğü çekerken cicili bicili ablalarını, fiyakalı ağabeylerini tiksindirdiğini ya da hâline acındırdığını umursamaksızın, o sadece ilerliyordu nereye gittiğini bilmeden. Öylesine gidiyordu işte. Nerede yorulursa veya ilginç bir şey görürse, orada dururdu. Dönüp dolaşıp gideceği bir evi ve yolunu gözleyen bir ailesi yoktu ne de olsa. Meydanlar onundu. Geceler uzundu. Yazın gece kısa olurdu ama ona uzun gelirdi. Çünkü, herkesin uyuduğu saatlerde hep ayaktaydı o. Yorulmadan yürürdü, bazen koşardı; oturup dinlendiği, azıcık kestirdiği de görülürdü. Köprü altları, telefon kulübeleri, parklar, duraklar onun meskeniydi. Hangisinde konaklamaktan sıkılsa, diğerine uğrardı. Kendisiyle aynı kader çizgisinde yürüyen başka sahipsizlerle sohbet eder, dertleşirdi. Teselli verir, teselli alırdı. Bu durum, genellikle sabah olana kadar her gün tekrarlanırdı.
İşte, yine benzer zamanlardan bir zamandı. Aheste aheste yol alırken aniden durmak zorunda kaldı. Cüsseli, kocaman bir adam, karşısında bekliyordu çünkü. Başını kaldırınca, zengin görünümlü kocaman adamla göz göze geldi. İlk defa görüyordu onu. Peki neden kesmişti adam yolunu? Ne istiyordu diye sormak saçmaydı, zira; afili bir insanın, köprü altı çocuğundan beklentisi zaten olamazdı; en azından etik manada. Ufaklığın içine korku düşer gibi olduğu an, adam gülümseyiverdi. Hem de en sıcağından ve en samimîsinden bir gülümseyiş. Üstüne bir de başını okşayınca, sahipsizliğini unuttu âdeta çocukcağız. Beş parmağı; beş kardeşi gibi hissetti. İki gözün biri anaydı, diğeri baba. Nihayetinde, kendisinden çok farklı biri tarafından hoşgörülmüştü işte. Ötesi var mıydı? Derken koca adam, cebinden çıkardığı birkaç kuruş bozukluğu, ufaklığın avucuna tutuşturuverdi. Sonra da kalabalığın arasına dalıp gözden kayboldu.
Çocuk yeniden yürümeye koyuldu. Ama bu kez boş değildi. Sıcaklığını hissettiği, varlığından azıcık da güven duyduğu bir nesne vardı şu an yanında; para. Onunla neler yapabilirdi? Mesela, yarım ekmek arası, et cinsinden bir şey yiyebilirdi, simit alabilirdi, gazoz içebilirdi, hatta dondurma bile yalayabilirdi. İstese dolmuşa binip, şehir içini turlayabilirdi; tabi o kılıkla kendisini araca alan olursa. Fakat, bunların yalnızca bir tanesini yapma şansına sahipti. Zira, serveti hepsine yetemeyecek kadar cüz'iydi. Sonra, parasını hemen harcamamayı düşündü. Yetişkin biriymiş gibi; 'Ölüm var, kalım var. En iyisi cebimde hazır bulunsun' diye geçirdi aklından. Gel gelelim, boş mide guruldayıp duruyordu. Akşama doğru bir duvarın üzerinde görüp ağzına attığı bayat bisküvi parçasından başka birşey yememişti hani. Bu yüzden parayı harcamakla harcamamak arasında kararsız kaldı önce. Sonraysa açlığına mağlup olarak az ötedeki seyyar kebapçıyı gözüne kestirdi ve oraya yöneldi.
Vakit de epey ilerlediğinden, kalabalık seyrekleşmiş, trafik durmuş gibiydi. Meydandan tek tük insan ve araç geçiyordu.
Sokak çocuğu tablacıya yaklaşınca, tüten kebap kokusunun etkisiyle doğru bir karar verdiğine hükmetti. Hem, o lezzeti tatmak varken, neden nefsini öldürecekti ki? İnsanlar parayı, ihtiyaçlarını karşılamak için keşfetmişlerdi ve onu kazanmalarının temel sebebi karınlarını doyurmak içindi. Zaten az evvelki adam da parayı ona saklasın diye değil, harcasın diye vermişti. Çocuk bunları düşünürken, tablanın bulunduğu kaldırımın dibinde lüks bir araba durdu. İçinden, o afili adamdan daha gösterişli bir adam inerek, kebapçının taburelerinden bir tanesine oturdu. Acısı ve salatası bol kuşbaşı dürüm ile buzlu, köpüklü ayran söyledi. Tablacı ciddî bir hürmet göstererek işine koyulduğu esnada, bizim ufaklık da oraya varmıştı. Bir müşteri edasıyla şişte hazır bekleyen çiğ etlere göz gezdirdi. Adam, önce müşterisine baktı, sonra da başıyla çocuğa gitmesini işaret etti. Çocuk, kendinden emin şekilde bozuklukları çıkartıp tablacıya uzattı.
Tablacı, sert ve azıcık da alaycı üslûpla:
'Hayırdır? Yemek mi istiyorsun?' diye sordu.
Çocuk, tebessüm ederek kafasını, 'Evet' anlamında sallayınca tekrar:
'Ulan bu paraya ekmek bile vermezler. Dalga mı geçiyorsun bacak kadar boyunla. Hadi git. Seni burada gören yemek yemekten vazgeçer. Müşterilerimi kaçırma. Git diyorum sana.'
Parası olduğu için, öbür adam gibi iyi muamele göreceğini uman köprü altı çocuğu gözyaşını tutmakta zorlanıyordu şimdi. Çok ağrına gitmişti o lâflar. Esasında kebap yiyememesine değil de, müşterilerin kendisi yüzünden mekana ayak basmayacağı suçlamasına üzülmüştü. Ne ki, herkes gibi bir insan mıydı; yoksa, insanların midesini bulandıran iğrenç yaratık mı? O istemez miydi banyo yapmayı, temiz giysiler giymeyi, ayakkabıyla dolaşmayı? Sanki bu fırsatlara sahipti de, kendisi tenezzül etmiyordu. Bir de, 'Bu paraya ekmek bile vermezler' demişti ya tablacı; yalan söylemişti. Pekâlâ verirlerdi. Öyle söylemesinin sebebi, çocuğu bir an evvel oradan uzaklaştırmaktı. Dediği gibi, müşterilerinin tiksinip gelmeyeceğini düşünüyordu. Ona göre; böyleleriyle alış veriş yapmaktansa, hiç muhatap olmamak daha iyiydi. Hatta, gösterişli adam; 'Burada yemeyebilirdi ama keşke paket yapıp gönderseydiniz ya' dediğinde; 'Yüz verirsen astarını ister bunun gibiler. Onların parasını kazanmasam da olur' diye karşılık verdi.
Çocuk da bir an önce orayı terk etmekten yanaydı ancak açlığın verdiği dermansızlıkla bir kaç adım ötedeki banka çöktü. Bacakları titriyor, gözleri kararıyor, başı dönüyordu. Şimdi, iştahla dürüm yiyen adamı seyrede koyuldu. Tablacıdan dayak yemeyeceğinden emin olsa, şansını bir kez daha denerdi ama çaresiz, yutkunmakla yetindi. Zaten ilk defa aç kalmıyordu. Midesine tek lokma girmeden yattığı günlerin sayısı belirsizdi. Duruma alışkın olduğundan, hâlsizliği az sonra geçer, yoluna devam ederdi.
Derken, müşteriye bir telefon geldi. Adam heyecanlı ve hararetli konuşmaya başladı:
'Ne?! Ne zaman?! Nerede?! Hangi hastanedesiniz?! Hemen geliyorum!'
Adam, telâşla yerinden kalkıvererek, ne kadar olduğuna bakmadan tablacıya bir miktar para uzattı ve çekip gitti. Dürümünü de bitirememiş, masaya bırakmıştı.
Tablacı, o yarım kalmış yemeği masadan alıp çöp tenekesine atacağı an, bizim sokak çocuğu ona engel oldu; parayı adamın eline tutuşturdu ve dürümü de alıp, adamın şaşkın bakışları arasında yiyerek gecenin karanlığına karıştı.

			1477
Yer	Hikaye 1.10.2013	0 kişi beğendi 0 kişi beğenmedi
Etiket	---
Kaynak

Yorum yapabilmek için Üye Olun veya Giriş yapın

Ali Demiral
adlı kullanıcının diğer yazıları

	Canlı Cansız Her Şeyin Bir Hatırı Var
	Ankara Hayranları 1587 okuma

	Eşek Kafası
	Tokat Hayranları 1545 okuma

	Beklemek
	Balıkesir Sevdalıları 1742 okuma

	Yaşanmış Bir Olay
	Sakarya Hayranları 1371 okuma

	İbretlik Bir Hikaye
	Sivas Platformu 1359 okuma

	Bir Gecelik Ziyafet
	Ali Demiral 1477 okuma

	Sevdiklerin Kadar İyisindir Nefret Ettiklerin
	Alaattin Behar 1339 okuma

	Baba Anneme İyi Bak
	Sakarya Hayranları 1436 okuma

	Kiraz Ağacı
	Suat Zobu 1831 okuma

	Yeni Yazi Dizisi - Veliaht / Bir Buruk Gencli
	Canay Gümüşlü Safi 1450 okuma

	Bir Buruk Genclik Hikayesi 1
	Canay Gümüşlü Safi 1310 okuma

	Doğrucu Davutlar
	Bursa Hayranları 2018 okuma

	Kısmet
	Samsun Portalı 2078 okuma

	Fakir Bir İşçi
	Faruk Cansu 1791 okuma

	Ali Cengiz Oyunu
	Düzce Hayranları 1351 okuma

	Birşeyler yaz


Adınız :
Gidecek E-posta :


Adınız :
Rapor nedeni :

Adana	Bitlis	Giresun	Kırşehir	Sakarya
Adıyaman	Bolu	Gümüşhane	Kilis	Samsun
Afyonkarahisar	Burdur	Hakkari	Kocaeli	Siirt
Ağrı	Bursa	Hatay	Konya	Sinop
Aksaray	Çanakkale	Iğdır	Kütahya	Sivas
Amasya	Çankırı	Isparta	Malatya	Şanlıurfa
Ankara	Çorum	İstanbul	Manisa	Şırnak
Antalya	Denizli	İzmir	Mardin	Tekirdağ
Ardahan	Diyarbakır	Kahramanmaraş	Mersin	Tokat
Artvin	Düzce	Karabük	Muğla	Trabzon
Aydın	Edirne	Karaman	Muş	Tunceli
Balıkesir	Elazığ	Kars	Nevşehir	Uşak
Bartın	Erzincan	Kastamonu	Niğde	Van
Batman	Erzurum	Kayseri	Ordu	Yalova
Bayburt	Eskişehir	Kırıkkale	Osmaniye	Yozgat
Bilecik	Gaziantep	Kırklareli	Rize	Zonguldak
Bingöl

Bir Gecelik Ziyafet

Paylaşımlarda Bulunun

Türkiye'nin Şehirleri